Het Leven! Mooi, fantastisch leven, geweldig leven, avontuurlijk leven, saai leven… Ergens is het idee ontstaan dat je leven vooral leuk moet zijn. Terwijl ik van mening ben als datzelfde leven even niet zo leuk is dat je dat juist weer veel meer kan brengen.
Toen ik destijds mijn praktijk startte kon ik rustig afspraken inplannen, langzaam opbouwen en nu.. het is ongelooflijk hoeveel mensen mij opzoeken of telefonisch consulteren. Ik vraag me af wat is er aan de hand in dit leven, wat er zogenaamd aan de buitenkant zo goed en fantastisch uitziet?
Er is geen sprake van hongersnood, geen enge ziekten waar massa’s mensen aan sterven en in materieel opzicht hebben we het eigenlijk nog nooit zo goed gehad als nu. En toch zijn 
we moe, verward, nemen pillen en verkeren we in nood…We hebben een obsessie met geluk. We willen continu gelukkig zijn. Alles moet leuk, fantastisch en/of geweldig zijn. Heel vermoeiend allemaal is mijn mening. Wellicht zou het prettig zijn als we accepteren dat het af en toe een beetje lastig is allemaal. Dat het dagelijks leven eigenlijk een beetje gewoon is en misschien wat treurig van tijd tot tijd. En dan het liefste maar een klein beetje. Maar dat accepteren van die dagelijkse lastigheden is nog niet zo simpel zoals blijkt. Alles moet leuk, leuker, leukst zijn.
Vroeger keken we uit naar de hemel na het aardse leven, het leven waar alles goed zou zijn. Die hemel komt niet meer voor in het plaatje. We willen de hemel NU en desnoods maken we hem of kopen hem. En dat kost zoveel energie dat zich dan weer uit in depressie, vermoeidheid of andere misère. Waarom hebben we niet voldoende aan het ‘gewone’ geluk? En moet het geweldig gelukkig zijn? Het moet ongelooflijk zijn, niet een klein beetje ongelooflijk, maar fan-tas-tisch.
We moeten gelukkig zijn, succesvol zijn, mooi zijn, een groot huis, een grote auto, heel de wereld doorkruisen, een bruisend dynamisch leven hebben, want lekker thuis niksen en een boekje lezen op de bank of een wandelingetje maken in het bos is niet meer van deze tijd. Het moet dan vervolgens ook allemaal in beeld gebracht worden…Hoe vermoeiend is dit? Maar hoe kunnen we het dan rustig aan doen? ‘Gewoon’ doen?
Als het allemaal fantastisch gaat zie ik ze niet. Juist als het leven een beetje moeilijk wordt, heeft de mens behoefte aan een ander. Dan hebben we behoefte aan aandacht, de bekende arm om je schouder, een luisterend oor, gehoord en/of gezien worden, de blik zonder woorden maar bovenal samenzijn en delen met de ander. Dat komt vooral als het moeilijk is. Het verdriet, dat we liever niet willen en niet zo leuk vinden, dat geeft aanleiding tot verbinding. En dan…. Dan schuiven we ons verdriet weg, onze kwetsbaarheid schuiven we weg, onze angsten schuiven we weg, onze moeilijkheden schuiven we weg. We kloppen niet aan bij vrienden of familie, want dat past niet bij het beeld wat we geschetst hebben van stoer, leuk en sterk zijn. Dus sluiten we ons af en doen het alleen en is dé ziekte van deze tijd een feit…
Ik ben voorstander van tonen van gevoeligheid, kwetsbaarheid en kleine verdrietigheidjes met elkaar te delen. Het verbindt, geeft rust en je kunt het geluk vinden in het ‘gewone’.
Monique ♥
